تأثیر تداخل ضمنی بر تعادل ایستا و پویای افراد کم‌توان ذهنی

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تداخل ضمنی بر تعادل افراد کم‌توان ذهنی بود. بدین منظور 40 نفر از پسران کم­توان ذهنی آموزش‌پذیر شهر قزوین (میانگین سنی 120/3 ±45/24 سال) به‌طور تصادفی به دو گروه تمرینی قالبی و تصادفی تقسیم شدند. پس از انجام پیش‌آزمون، آزمودنی­های هر گروه با توجه به نوع آرایش تمرینی خود، تمرینات خود را به مدت 4 هفته (3 جلسه در هر هفته) به‌عنوان مرحلۀ اکتساب، انجام دادند. سپس از آزمودنی­ها، آزمون اکتساب و پس از 48 ساعت، به‌ترتیب آزمون­های یادداری و انتقال به‌عمل آمد. پس از تأیید توزیع طبیعی داده­ها از طریق آزمون کولموگروف اسمیرنوف و بررسی همگنی واریانس­ها با آمارة لون، نتایج تحلیل واریانس اندازه‌های تکراری نشان داد که اعمال مداخله مؤثر بوده است و گروه­ها پیشرفت معنا­داری داشته‌اند (0005/0P=). همچنین نتایج تی مستقل به‌منظور مقایسۀ دو گروه در تعادل ایستا نشان داد که گروه تمرین تصادفی در آزمون یادداری بهتر عمل کرد (007/0P=)، درحالی‌که اختلاف معناداری در آزمون انتقال بین گروه­ها مشاهده نشد (061/0P=). همچنین، نتایج تعادل پویا نشان داد که گروه تمرین تصادفی، نسبت به گروه تمرین قالبی عملکرد بهتر و اختلاف معناداری در آزمون یادداری و انتقال داشت (به‌ترتیب 001/0P= و 002/0P=). بنابراین افراد کم­توان ذهنی نیز می­توانند از تأثیرات سودمند تمرین تصادفی بهره­مند شوند.